Ulica vojvode Petra Bojovića pripada teritoriji Mesne zajednice Centar. Pod ovim nazivom postoji od 2003. godine, a prostire se od Vojvode Radomira Putnika do Dr Žarka Fogaraša. Od 1946. do 2003. nosila je ime Vladimira Iljiča Lenjina.

***

Poslednjeg vojvodu Srbija je dobila 13. septembra 1918. godine, kada je u ovaj čin proizveden Petar Bojović.
Rodio se 1858. godine u Miševićima u novovaroškoj opštini i posle svršene osnovne škole u Ivanjici, zajedno sa starijim bratom, prešao u Beograd. Živeli su i posluživali u kući Koste Jankovića, ađutanta kneza Mihaila. Nakon prve godine Artiljerijske škole, sa činom podnarednika, upućen je u srpsko-turski rat. Docnije će, kao i ostale vojvode, učestvovati u još pet ratova koje je vodila Srbija, ali će usud jedino njemu dodeliti nesreću da u uniformi doživi i kapitulaciju Jugoslavije 1941.
U Prvom svetskom ratu je komandovao povlačenjem kroz Albaniju i Krf je bio njegov izbor za sklonište i oporavak srpske vojske.
Imenovanje za načelnika Štaba Vrhovne komande u decembru 1915. zateklo ga je u Elbasanu. Čim je primio depešu o tome, u Skadar, gde je trebalo da primi dužnost, na opšte iznenađenje, uputio se avionom. Sva je prilika da je Bojović prvi general u istoriji koji je leteo… Tri godine kasnije podnosi ostavku na tu visoku funkciju zbog sukoba sa francuskim generalom Gijomom, komandantom Solunskog fronta, oko uloge Srbije na frontu, i ratovanje nastavlja kao komandant Prve armije.
Kad je probijen Solunski front, Prva armija je započela oslobađanje Srbije: Vranje, Niš, Beograd… U vreme kad je srpska prestonica oslobođena, 1. novembra 1918. godine, u Francuskoj i Belgiji još se ratovalo. Neki istoričari smatraju da je Bojović mnogo uradio ne samo za Srbiju nego i za saveznike, jer je „skratio rat za godinu dana”. Ostalo je sačuvano ogorčeno pismo nemačkog cara bugarskom kralju: „Šezdeset šest hiljada srpskih vojnika rešilo rat, sramota!”
U miru je bio načelnik Glavnog generalštaba vojske Kraljevine SHS, ali je penzionisan zbog pokušaja da smanji uticaj kralja Aleksandra na redosled unapređenja visokih oficira. U obrazloženju je pisalo da u penziju ide „zbog starosti i pokazane nesposobnosti za dalje vršenje vojne službe”. Tog decembra 1921. imao je 63 godine.
Od tada do napada Hitlera na Jugoslaviju povučeno je živeo u porodičnoj kući na beogradskom Vračaru.

U predvečerje Drugog svetskog rata vlada koja je formirana nakon puča 27. marta vratila ga je u službu i postavila za vrhovnog inspektora vojske Kraljevine Jugoslavije i za pomoćnika vrhovnog komandanta Kraljevske jugoslovenske vojske, mladog kralja Petra II.
Kapitulacija ga je zatekla u Sarajevu, a osamdesettrogodišnji vojvoda odbio je, zajedno s princom Đorđem Karađorđevićem, ponudu vlade da avionom napusti zemlju. Vratio se u Beograd. U decembru 1942. uputio je pismo podrške Draži Mihailoviću, a 1943. godine Herman Nojbaher, generalni opunomoćenik Ministarstva spoljnih poslova Rajha za Balkan i Grčku, posetio ga je i pozvao na saradnju.
„Vaša vojska u ovom trenutku je okupator moje zemlje i ja ni u kakvom obliku, sve dok okupacija traje, sa tom vojskom ne mogu sarađivati”, odvratio je Bojović.
Vojvoda je preminuo u svojoj kući 20. januara 1945.
Krajem sedamdesetih godina tvrdilo se da je Bojović preminuo od posledica vređanja i fizičkog zlostavljanja partizanskih oficira, namernih da mu uzmu kuću.
Istoričar Dejan Ristić pobio je ove tvrdnje utvrdivši da „istorijski izvori, iskazi članova porodice i svedoka ne podržavaju teoriju da je vojvoda Bojović doživeo batinanje od strane predstavnika komunističke vlasti, niti da je od posledica fizičkog zlostavljanja preminuo”.
U izvodu knjige umrlih Hrama Svetog Save od 23. januara 1945. godine kao uzrok smrti navedeno je „obostrano zapaljenje pluća”.
(Iz knjige Momčila Petrovića „Novih 147 priča iz zanimljive istorije Srba”, „Laguna”, 2022)