Ove godine Gimnazija „Uroš Predić” u Pančevu obeležava 160 godina postojanja. Jedna od najstarijih prosvetnih institucija u Srbiji osnovana je daleke 1863. godine, ali „Pančevac” nije mogao da piše o tome budući da je „rođen” šest godina kasnije. Ipak, Gimnazija i „Pančevac” su vršnjaci koji su odoleli vremenu, a godišnjica škole prilika je da se podsetimo šta je sve obeležilo dugu istoriju najprestižnije pančevačke obrazovne ustanove.
Ideju o osnivanju srpske gimnazije u Pančevu pokrenulo je srpsko građanstvo tridesetih godina 19. veka. Velikodušnim gestom berberina i žitarskog trgovca Tome Sandulovića 1835. godine počinje stvaranje fonda za osnivanje gimnazije.

Godinu dana kasnije drugi žitarski trgovac Ignjat Barajevac zaveštao je imanje koje se sastojalo od velike zgrade, gostionice „Kod zvezde”, za osnivanje đačkog internata. Ali, i pored ovih legata, sredstva nisu bila dovoljna, a vlasti nisu bile voljne da finansijski pomognu, te je osnivanje gimnazije moralo da bude odloženo. Ipak, na velikodušni gest Ignjata Barajevca i Tome Sandulovića i dan-danas nas podseća Spomenik osnivačima Gimnazije u porti Uspenske crkve.
Priča se nastavlja 1851. godine, kada se, naredbom Dvorskog ratnog saveta u Beču, otvara Carsko-kraljevska niža realka, da bi se 1863. godine ona pretvorila u Carsko-kraljevsku višu realku. Ova godina uzeta je za godinu osnivanja Gimnazije. U to vreme đak ove nemačke realke tokom dve školske godine bio je Laza Kostić, najveći poeta srpskog romantizma.
Lokacija škole se menjala više puta. Prvo je bila smeštena u kući Karla Vajferta, na uglu današnjih ulica Đure Jakšića i Nikole Đurkovića, potom u današnjoj Njegoševoj ulici 8, a onda na mestu vojnog magacina. Izgradnja nove, današnje zgrade završena je 1888. godine. Svečano otvaranje počelo je misom u susednoj rimokatoličkoj crkvi minoritskog manastira. Danas je ova zgrada spomenik kulture.
Na levoj strani stepeništa zazidana je granitna ploča s natpisom „Završni kamen temeljac 19. novembra 1888. godine” iza koje je u šupljini smeštena spomenica. Bila je u to vreme jedna od najbolje opremljenih škola u Vojvodini i najuglednijih u Austrougarskoj, jer su u njoj predavali bečki profesori. Sve do sloma Austrougarske to je bila škola za imućnije slojeve društva.
Tokom Prvog svetskog rata Gimnazija je nakratko prekinula rad i bila pretvorena u vojnu bolnicu. Po završetku rata gimnazijalci su suočeni s teškoćama: nedostatak nastavnika, udžbenika, ogreva… Škola se u narednim godinama dalje razvijala i osavremenjivala. Velika pažnja posvećivala se vaspitanju i disciplini: zabrana odlaska u bioskop đacima sa tri slabe ocene; kecelje bar 10 cm ispod kolena; zatvor kao kazna za određene prestupe – bile su samo neke od sankcija za one koji ne poštuju pravila.
Gimnazija je oduvek imala posebnu kulturnu ulogu u Pančevu. Škola je imala sjajan hor i gudački orkestar, kao i folklornu grupu. Nisu izostali ni sportski uspesi.
U Drugom svetskom ratu okupacione vlasti izmestile su gimnaziju iz njene zgrade. Nastava se odvijala u raznim prostorijama na teritoriji grada. Po završetku rata menjali su se planovi i programi, uvodili novi predmeti, unapređivala nastava… Od 1958. godine škola nosi ime Gimnazija „Uroš Predić”, koje se menja u „Centar za obrazovanje stručnih radnika u društvenim delatnostima” 1977. godine. Školske 1990/1991. godine vraćeno je ime Gimnazija „Uroš Predić” sa dva smera, društveno-jezičkim i prirodno-matematičkim.
Mnogi bivši učenici bili su, ili i danas jesu, ugledni i afirmisani akademski građani, umetnici, lekari, profesori, sportisti. Među slavnim imenima su Mihajlo Pupin, Uroš Predić, Miloš Crnjanski, prota Vasa Živković, Mita Topalović, Stojan Trumić, akademik Dimitrije Stefanović, Nebojša Glogovac, Nađa Higl i mnogi drugi. Gimnazija i danas čuva i neguje svoj veliki i duže od jednog i po veka stican ugled.