ULICE U PANČEVU: Marije i Lazara DRAGIČEVIĆA! Dobrotvori koji su zadužili grad
Ulica Marije i Lazara Dragičevića pripada teritoriji Mesne zajednice Kotež. Pod ovim nazivom postoji od 2002. godine, a prostire se od Svetozara Miletića do Dr Vladimira Aleksića.
Lazar Dragičević, žitarski trgovac rodom iz Bosne, u prvoj polovini 19. veka došao je u Pančevo i kao preduzimljiv čovek postao prilično imućan.
O njegovom bogatstvu svedoči i palata „Trubač”, koju je podigao u glavnoj gradskoj ulici. U njoj su održavane prve pozorišne predstave na tlu Vojvodine, igranke i drugi kulturni i društveni događaji, koji se i danas pamte.
Porodica Dragičević je tokom 19. veka imala veliki uticaj na privredni i kulturni život u Pančevu.
Zajedno sa suprugom Marijom, Lazar je Pančevu poklonio Kapelu Svetog Georgija na Starom pravoslavnom groblju.
Iako su Dragičevići dali novac Srpskoj pravoslavnoj crkvenoj opštini za zidanje kapele na Pravoslavnom groblju krajem 1853. godine, plan za zidanje odobren je tek 1855. godine, kada je doneta i odluka o budućem sahranjivanju članova porodice Dragičević u kripti kapele. U leto 1869. godine rešeno je da se na kapeli podigne toranj, a 1874. je i izgrađen po planu pančevačkog arhitekte Konstantina Radotića. Radove je izveo građevinar Franjo Bahman, pa kapela dobija današnji izgled.
Uroš Predić je 1907. godine za kapelu naslikao tri ikone: Sv. Đorđa, Sv. Dimitrija i Sv. Nikolu. Milan Butozan, slikar iz Pančeva, oslikao je 1931. godine unutrašnjost kapele. Ovo slikarstvo nije sačuvano jer su ga za vreme Drugog svetskog rata Nemci prekrečili i uništili ocenivši ga kao neprikladno slikarstvo za crkvenu ikonografiju.
Kapela Svetog Georgija na Starom pravoslavnom groblju kao značajan primer crkvenih građevina manjih dimenzija 2010. godine je proglašena za nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture.
Lazar i Marija Dragičević nisu imali dece, pa su iz Bosne doveli Lazarove rođake, a potom su jednog, Nikolu, i usvojili.
Nikola Dragičević studirao je medicinu u Inzbruku. Diplomu je stekao samo nekoliko dana uoči početka Prvog svetskog rata, 1914. godine. Mađari su ga uhapsili kao „politički sumnjivog” i među prvima zatočili u vojni zatvor u Aradu. Pre rata, naime, Nikola se isticao kao nacionalni radnik i borac za ujedinjenje Banata sa Srbijom. Bio je izabran i za starešinu Sokolskog društva
Po povratku iz zarobljeništva, gde je od 1916. godine radio kao lekar u Erdelju, Nikola je u Pančevu, kao imućan i ugledan čovek, učestvovao u radu niza humanitarnih, prosvetnih i nacionalnih društava i mnogo doprineo unapređenju naraštaja. Bio je i narodni poslanik, kasnije i počasni predsednik Sokolskog društva i pančevačke Streljačke družine, osnovane još 1813. godine. Umro je u Pančevu marta 1941. godine.
(Pančevac)
