„PREPOZNAVANJE“: O izložbi slika Milana Aleksića u Pančevu
Od 9. do 25. aprila, u Galeriji Milorada Bate Mihailovića, Pančevci su imali priliku da posete izložbu „Prepoznavanje“, autora Milana Aleksića. O izložbi, ali i Aleksićevom umetničkom postupku uopšte, govorio je teoretičar umetnosti Vladimir Kolarić.
Za umetnost Subotičanina Milana Aleksića, koji izlaže u Galeriji Milorada Bate Mihailovića, teoretičari kažu da je u svetu konceptualnih, performativnih i srodnih vizuelno-umetničkih i vizuelno-izvođačkih formi i strategija jedan od onih koji vraćaju dostojanstvo slici. Postavka „Prepoznavanje”, aktuelna još danas, to i potvrđuje, donoseći pred pančevačku publiku sliku klasičnog formata i materijala, uz očuvanu figuraciju, s primatom likovnosti.
„Aleksić svoju umetničku ideju i praksu zasniva na istraživanju same prirode slike, njenog odnosa prema realnosti, pa time i – putem slike – realnosti same. Tumačenje i istraživanje sveta u njegovim radovima nije posredovano literarizovanim ili kinematizovanim sredstvima, već sredstvima svojstvenim isključivo likovnoj umetnosti, odnosno likovnom formatiranju različitih vidova vizuelnosti i vizuelne percepcije”, napominje teoretičar umetnosti Vladimir Kolarić, podvlačeći da umetnikov postupak sliku ne svodi samo na preslikavanje zatečene i opažene realnosti, već Aleksić u nju upisuje i trenutak, vid i strukturu opažaja samog, koji zavisi, kako od fizičkih i optičkih uslova opažanja, tako i od njegovog kulturnog konteksta.
U izloženim radovima uočljive su, nastavlja kritika, reference na slikarska i vajarska umetnička dela prošlosti, ali i različite oblike vizuelnog predstavljanja, od ekranskog i digitalnog, do struktura poput digitalnog mapiranja, shematskih predstava sazvežđa i slično. To poigravanje mogućnostima slike i ljudske percepcije, s naglašenim kulturnim kontekstom, Aleksićevim slikama, odnosno njegovom viđenju i umetničkom posredovanju realnosti, daje izuzetan dinamizam, slojevitost, složenost i višeznačnost. On se na svojim slikama, navodi Kolarić, ne odriče predstavljanja i odgovornosti prema stvarnosti i njenoj spoznaji, našem učešću u njoj, ali svojim dinamizmom one uranjaju u nevidljive vidove i strane te stvarnosti, u strukturu stvarnosti same.
„U tom smislu, iako to nije na prvi pogled vidljivo, Aleksićevo slikarstvo ima neka od obeležja sakralnog, onog koje ne samo da naznačavajući otkriva skrivene aspekte stvarnosti nego nas poziva i na njihovu aktivnu percepciju, pa i učešće u njima. On, po pravilu, ne slika sakralne objekte, već predstavlja i uobličava na način koji priziva sakralno, otvara nas ka njemu i za njega. Ništa, dakle, ne postoji bez nas i našeg viđenja i delovanja. Sama stvarnost, pa i ono što je u njenom korenu, ne može se razdvojiti od našeg prisustva i našeg učešća u njoj”, ističe teoretičar umetnosti, Vladimir Kolarić.
Stoga, slike mastera slikarstva Milana Aleksića, člana ULUS-a, imenuje kao jednu plemenitu meditaciju, askezu, pa i molitvu. One, zaključuje Kolarić, otvaraju posmatrača za nepoznato i iz učmalosti i nasilnosti „sveta ovog”, vodi ga ka stvarnostima, koje će svako dovoljno pročišćeno srce prepoznati kao svoj istinski dom.
(Pančevac/Politika)
