Manastir Mesić jedan je od najstarijih srpskih manastira u Banatu i smatra se biserom naše duhovne i kulturne baštine. Po narodnim predanjima, njime je krajem 15. veka vladao despot Jovan Branković, ali lokalna legenda i istorijski izvori navode da ga je već 1225. godine obnovio iguman Arsenije Sremac, koga je za tu ulogu postavio Sveti Sava. Ta godina se danas uzima kao osnov za proslavu osam vekova postojanja manastira.

Tokom svoje burne istorije, Mesić je više puta rušen i pljačkan, ali je svaki put obnavljan i ostao živo duhovno središte srpskog naroda u ovim krajevima, mesto molitve, kulture i sabranja.

Manastir je poznat po svojoj živopisnoj arhitekturi i vrednim freskama koje potiču iz različitih perioda. Kroz vekove je bio utočište monaštva, ali i mesto kulturnog i prosvetnog značaja za pravoslavne Srbe u Banatu. Danas predstavlja ne samo svetinju, već i kulturni spomenik od izuzetnog značaja.

Sveta arhijerejska liturgija

Proslava će započeti svetom arhijerejskom liturgijom, kojom će načalstvovati Njegova Svetost Patrijarh srpski gospodin Porfirije, uz sasluženje više arhijereja Srpske pravoslavne crkve. Početak liturgije zakazan je za 8:30 časova u manastirskom hramu.

Svečani program i trpeza ljubavi

Posle liturgije, sve goste očekuje svečani kulturno-umetnički program, a zatim i trpeza ljubavi u manastirskoj porti. Na taj način, duhovni doživljaj biće upotpunjen bratskim zajedništvom i sabornim veseljem.

Mitropolit banatski je u svom obraćanju istakao da su vrata manastira otvorena za sve koji žele da uzmu učešće u ovoj jedinstvenoj proslavi:

„Dobro došli na veliki jubilej naše svetinje! Sa ljubavlju u Hristu, Mitropolit banatski“

Plakat

O manastiru iz istorije

Jedan je od najznačajnijih manastira u jugoistočnom Banatu, nastao najverovatnije u XV veku, mada ga po lokalnoj legendi osniva 1225. godine Arsenije Bogdanović Hilandarac koga je lično Sv. Sava postavio za igumana manastira. Druga verzija ima najviše verovatnoće, naime po njoj je manastir Mesić osnovao Jovan Branković, poslednji iz loze Brankovića, krajem XV veka.

Prvi pisani dokumenat koji pominje manastir Mesić je katastig Pećke patrijaršije iz 1660. i 1666. godine. To je vreme osnivanja prvih srpskih manastira na teritoriji južne Ugarske tokom XV i XVI veka, u vreme velikih migracija srpskog naroda u ove krajeve. Takođe, iz ovog dokumenta se saznaje da je Mesić bio rezidencija vršačkih episkopa u vreme odmah nakon velike seobe, kada je privilegijama austrijskog cara Leopolda I potvrđeno postavljanje Spiridona Štibice za vršačkog vladiku.

Manastir je rušen u nekoliko navrata 1716. i 1788. od strane Turaka ali i ubrzo obnavljan, drugi put trudom vršačkog episkopa Josifa Jovanovića Šakabente, kao i u zemljotresu 1892. godine kada je najviše oštećenja u manastirskom kompleksu imala sama crkva. U crkvi posvećenoj Sv. Jovanu Preteči, nalaze se ostaci ranijih fresaka iz XVII veka (detalji u naosu), kao i freske koje su nastale u XVIII veku i koje karakteriše izvesna konzervativnost i oslanjanje na ranije srednjevekovno iskustvo i veliki otpor ka nastupajućoj baroknoj umetnosti.

Crkva je, kao i većina crkava u Vojvodini, pretrpela intervenciju u vidu dodavanja baroknih zvonika, koji kasnije menja svoj prvobitni oblik nastao po planu majstora Antona Blobergera. Manastir u svojoj riznici čuva više vrednih rukopisnih i štampanih knjiga, kao i niz slika poznatih slikara kao što su Jovan Popović iz Opova („Portret J. J. Šakabente“), Johan Tobias Kaergling, Arsenije Petrović, Pavel Đurković i drugih manje poznatih autora.

(Vršaconline)